Trots

24 Weegschaal
15/16/17 oktober
Het tijdveld Trots.

Voetnoten

1) ‘Jean Antoinetti, overleden op 16 okt. 1994, (…) haalde zich ooit de woede van de muziekrecensenten op de hals. Tijdens een recital in de Den Haag, in september 1945, vlak na de oorlog, speelde hij o.m. acht ‘bagatellen’ van de moderne Amerikaanse componist Harriman. Pas nadat de uitvoering in de pers lovend was besproken, onthulde hij, dat hij, herrieman, de stukken ter plekke had geïmproviseerd.

2) 16 oktober 1968. De Olympische Spelen in Mexico: ‘De verrassing kwam bij de medaille uitreiking. Bij de eerste tonen van het Amerikaanse volkslied staken Smith (200 meter, goud) en Carlos (200 meter, brons) ieder een in een zwarte handschoen verpakte vuist in de lucht: het symbool van Black Power, de radicale beweging van Malcolm X, die streed voor gelijke rechten voor de zwarte Amerikanen. De reacties waren furieus. Het stadion hief een striemend fluitconcert aan.’

3) ‘(De gevangen genomen) Marie Antoinette kreeg geen toegang meer tot haar garderobe. Na de dood van Lodewijk XVI hulde zij zich in zwarte kleren, die ze zelf moest verstellen. Op 37 jarige leeftijd was haar haar wit geworden. Op 16 oktober 1793 maakte zij de gang naar de guillotine. (…) Ze hulde zich in een wit gewaad, de kleur van de koninklijke lelie en het symbool van puurheid.’

– 16 okt. 1946. ‘Tien kopstukken van het Derde Rijk werden een voor een opgehangen in de Landsberg gevangenis in Neurenberg. Het waren: Kaltenbrunner, Hans Franck Fritz Sauckel,  Seys Inquart, Von Ribbentrop,  Keitel, Frick, Jodl, Rosenberg, Streicher. De beul, Joseph Malta, 78, zegt, dat hij het met plezier deed. ‘Ik zou het zonder aarzelen weer doen. Dit waren de mensen, die de bevelen gaven. Zij toonden geen greintje spijt. Niemand toonde berouw. Streicher spuwde mij in mijn gezicht en schreeuwde: ‘Heil Hitler!’ Ribbentrop riep: ‘God redde Duitsland!’ Seys Inquart brulde: ‘Ik geloof in Duitsland!’ (Het Parool, 10 okt. 1996)

4) ‘Op 16 oktober 1991 reed George Hennard Luby’s cafetaria in Killeen binnen, waarna hij 22 mensen doodschoot. Hennard was een onaangepaste man, die een probleem had met vrouwen, die hij lage, walgelijke wezens vond en consequent bitches noemde. (…) Hij woonde alleen in een enorm huis en werd beschouwd als iemand, ‘die er niet echt bij hoorde.’ Hij vertelde dat, vrouwen bij hem naar binnen gluurden en hem lastig vielen.’ (Vkr. 26 okt. 1991)

– 17 okt. 1961. ‘Papon, de politiechef van Parijs, was verantwoordelijk voor het bloedige optreden tegen Algerijnen, die voor onafhankelijkheid demonstreerden. Tussen de honderd en driehonderd demonstranten werden die dag gedood. Bij tientallen werden de lijken uit de Seine gevist. Van officiële zijde werd de dood van drie Algerijnen toegegeven. Papon ontsprong de dans. Hij werd zelfs in de jaren zeventig tot minister benoemd. Maar tenslotte werd hij toch veroordeeld.

5) Het is interessant, dat de twee Amerikaanse toneelschrijvers, die bij uitstek de vertegenwoordigers zijn van het Amerikaanse naturalisme – waar het altijd gaat over de trotse, maar kwetsbare eenling tegen de rest – allebei geboren zijn in het tijdveld Trots: Eugene O. Neill (16 okt 1888), Artur Miller (17 okt. 1915).

Geboren: Georg Büchner ?, Raymond Brulez, Montgomery Clift, David Ben – Gurion, Arthur Miller, paus Johannes Paulus I, Eugene O’Neill, Sandra Reemer.

Overleden: Ien Dales, Jacob le Poole.